«Θέμα προγράμματος »
“Η γη των Αχαιών: θησαυροί της βιοποικιλότητας”
Ομάδα μαθητών
Ανατολάκη Σοφία, Αποστολοπούλου Ναταλία, Γαλανόπουλος Παναγιώτης-Γιώργος, Γερούλης Παναγιώτης, Γιαννούτσου Παναγιώτα, Γλαράκης Ανδρέας, Γραβάνη Αντιόπη, Δημητρακοπούλου Ελένη, Δούλου Μαρία, Ευφραιμίδου Ανδριανή, Ζούπα Άννα, Ζωγοπούλου Ιωάννα, Θεοδόση Ευσταθία, Θεοχαροπούλου Κων/να, Καϊμακάς Κων/νος, Καρβέλας Άρης, Κολέτσου Αγγελική, Κοσμαδάκης Ιωάννης-Εμμανουήλ, Κουνάδη Ερμιόνη, Λάζαρη Ειρήνη, Μανιά Κων/να, Μαντά Έλενα, Μεσσήνης Ευστάθιος, Μητρόπουλος ? Γκότσης Δημήτριος ? Κων/νος, Μπαλτσαβιάς Αναστάσιος, Μούκα Γκρισέλντα, Νότσκα Λορένα, Νικολοπούλου Νικολέτα, Ντρίζα Άντζελα, Οκτάρας Φανούρης, Παναγιωτοπούλου Θεώνη, Πανέτας ? Φελούρης Ορφέας, Παπαδημητρίου Γεωργία, Παπανδρέου Ανδρέας, Παπανικολοπούλου Βασιλική, Παχάκη Χριστίνα ? Δέσποινα, Ρακοπούλου Μυρσίνη, Σταθοπούλου Μαρία, Τσάβο Αντωνία, Τσάτσου Δήμητρα, Χαβάς Χρήστος, Χαραλαμπόπουλος Θεόδωρος.
Υπεύθυνοι Εκπαιδευτικοί :
Α. Παιδαγωγική ομάδα εκπαιδευτικών:
Αγγελική Γαριού Βιολόγος, Δρ. Γενετικής
Ειρήνη Παπαμιχαήλ Βιολόγος, Βιοχημικός
Β. Εξωτερικός συνεργάτης:
Κων/νος Δ. Ηλιόπουλος, Ιατρός
Ο σκοπός μας ήταν να φέρουμε τους μαθητές κοντά στη φύση, να τους παρακινήσουμε να παρατηρήσουν οργανισμούς με τους οποίους συνυπάρχουμε, να τους βοηθήσουμε να μάθουν να αναγνωρίζουν μέρος της χλωρίδας και της πανίδας της περιοχής μας. Επιπλέον να τους ευαισθητοποιήσουμε σε θέματα βιοποικιλότητας και προστασίας περιβάλλοντος.
Είχαμε την τύχη και την τιμή να συνεργαστούμε με τον κ. Κ. Ηλιόπουλο -ψυχίατρος με ειδικότητα στους εφήβους-ο οποίος τα τελευταία 20 χρόνια ασχολείται με φωτογραφία φύσης και έχει ιδιαίτερη εμπειρία στην ταξινόμηση των φυτικών ειδών. Ο κ. Ηλιόπουλος μάς παραχώρησε μέρος από το πλουσιότατο αρχείο του Index Naturae Graecae πάνω στο οποίο βασιστήκαμε και δουλέψαμε με τους μαθητές.
Οι μαθητές εξοικειώθηκαν με την παρατήρηση στη φύση, την αναζήτηση πληροφορίας από διάφορες πηγές (εγκυκλοπαίδεια, δημοτική βιβλιοθήκη, περιοδικά, internet κ.ά), την επεξεργασία της πληροφορίας.
Με τη συνδρομή του ΚΠΕ Ακράτας καταφέραμε να εκδώσουμε ένα λεύκωμα με 50 φωτογραφίες και τα αντίστοιχα επεξηγηματικά κείμενα, δείγμα του οποίου παρουσιάζουμε στη συνέχεια.
Mandragora automnalis (rare)
Μανδραγόρας. Ο ανθρωπόμορφος θάνατος. Το γένος του μανδραγόρα περιλαμβάνει φυτά πολυετή, ενδημικά της Μεσογείου και των Ιμαλαΐων. Το πιο γνωστό είδος είναι το Mandragora officinalis, ενώ στη φωτογραφία παρουσιάζεται το πιο σπάνιο είδος Mandragora automnalis. Ο μανδραγόρας έχει μια μακριά, καφέ ρίζα σαν παντζάρι που μπορεί να φτάσει σε βάθος ένα μέτρο. Συνήθως είναι διχαλωτή και παρομοιάζεται με ανθρώπινο σώμα. Ακριβώς από την κορυφή της ρίζας εμφανίζονται μερικά σκουροπράσινα φύλλα που αρχικά είναι όρθια αλλά όταν φτάσουν στο κανονικό τους μέγεθος (30 εκατοστά μήκος και 10 εκατοστά πλάτος) απλώνονται προς τα έξω και προς τα κάτω. Είναι μυτερά στις άκρες και έχουν μια δυσάρεστη οσμή. Μέσα από τα φύλλα ξεπετάγονται τα άνθη του φυτού το καθένα από ξεχωριστό μίσχο μεγέθους 8-10 εκατοστών. Στο σχήμα και στο μέγεθος μοιάζουν λιγάκι με τα άνθη της πρίμουλας. Τα άνθη παράγουν ένα σφαιρικό λείο καρπό σαν μικρό μήλο που γίνεται κίτρινος όταν ωριμάσει. Η σάρκα του καρπού είναι γεμάτη και έχει ένα δυνατό άρωμα σαν του μήλου.
Η ιδιόμορφη ρίζα του, που μοιάζει με ανθρωπόμορφο ξόανο, έχει περιβληθεί από την αρχαιότητα με μυστηριώδεις και υπερφυσικές ιδιότητες. Η σύγχρονη επιστήμη έχει αποφανθεί ότι η ρίζα του περιέχει αναλγητικά και τη δραστική ουσία μανδραγορίνη, ένα ισχυρό υπνωτικό και ναρκωτικό. Τα αποτελέσματα από τη χρήση του μανδραγόρα είναι εξαιρετικά απρόβλεπτα και πολύ τοξικά.
Mantidae
Stagmomantis religiosa
Η Μάντις η θεοσεβής, γνωστή με το όνομα αλογάκι της Παναγίας ανήκει στην οικογένεια Mantidae. Το θηλυκό έχει μήκος 5-7 εκ., ενώ το αρσενικό είναι μικρότερο. Κινούνται αργά και τρέφονται με έντομα. Απαντούν μέσα στη βλάστηση και μιμούνται το πράσινο ή καφέ φύλλωμα, ένα κλαδάκι, ένα λουλούδι, για να κρυφτούν από τα άλλα αρπακτικά. Το θηλυκό, που καταβροχθίζει το αρσενικό αμέσως μετά τη σύζευξη, εναποθέτει 200 περίπου αυγά σε μια κάψα για να τα προστατεύσει.
Τα περισσότερα από τα είδη μάντιδων ζουν στις τροπικές και υποτροπικές περιοχές. Το πιο διαδεδομένο ευρωπαϊκό είδος είναι το Mantis religiosa.
Η ονομασία Μάντις δόθηκε από τους αρχαίους Έλληνες, διότι πίστευαν ότι διαθέτει υπερφυσικές ιδιότητες. Πολλοί μύθοι σχετίζονται με τη μάντιδα, διότι μπορεί να παραμένει ακίνητη ή να κινείται αργά με το κεφάλι ανασηκωμένο και τα μπροστινά πόδια εκτεταμένα σε μια φαινομενική στάση ικεσίας.
